Facebook is voor mij nooit een nieuwsbron geweest zoals voor vele gebruikers die zelden een krant lezen of de nieuwsuitzendingen op de tv niet volgen.
Facebook is zoals ik jaar na jaar vaststelde een kwestie van "lonken en pronken". Zoals mensen in de dorpen van lang geleden elkaar begluurden van achter hun gordijn of van achter de haag rond de tuin, begluren ze elkaar vandaag op Facebook.
Mensen vragen zelf om op Facebook begluurd te worden door het plaatsen van posts over hun vakantie, hun familiebijeenkomsten, over de restaurants die ze bezoeken, over hun nieuwe auto, hun politieke overtuiging, enz. Ze willen de wereld laten zien wie ze zijn. Ze willen via Facebook hun identiteit vorm geven en bevestigen: "Kijk dan toch naar wat ik doe en wie ik ben!"
Zelfs mensen die niets te vertellen hebben, kunnen op Facebook hun zeg doen. Wanneer ze na het plaatsen van een post enige "leukjes" krijgen van de glurende medemens is dat telkens niet meer of minder dan een (verslavend) shotje dopamine, het gelukshormoon.
Soms grenst wat gebruikers plaatsen aan een vorm van narcisme. Een lokaal handelaar in Tienen bestond het een fotoreportage van een wandeling te plaatsen die hij gemaakt had. Van de twaalf foto's die het wandelparcours moesten in beeld brengen waren er zes "selfies". Waarom in vredesnaam neem je tijdens een wandeling zes foto's van jezelf en waarom wil je die persé aan de wereld tonen?
Ikzelf had aan de ene kant de groepspagina "Gazet van Tienen" en aan de andere kant mijn persoonlijke profiel. Over mezelf gaf ik op dat persoonlijke account zo weinig mogelijk prijs. Ik heb er nooit foto's van mijn gezin of mijn vakanties gepost. Alleszins nooit terwijl ik op vakantie was. Hoogstens een landschapsfoto achteraf.
De groepspagina "Gazet Van Tienen" had rond de 3.000 lezers en bracht lokaal nieuws, duiding en analyse. Na 17 jaar – eerst op mijn website, daarna op Facebook – is aldus "mijn privégazet" verdwenen zodat ik me met andere dingen kan bezighouden.
.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten